در کشورهای غربی با وجود کوشش های فراوان در جهت جلوگیری از بروز عفونتهای زخم محل جراحی از 34 میلیون جراحی انجام شده در سال حدود 300000 تا 800000 مورد عفونت زخم گزارش شده است. میزان ابتلا به عفونتهای محل جراحی به عواملی بستگی دارد که بعدا ذکر خواهد شد. مثلا افراد مبتلا به دیابت و افراد همودیالیزی در بیش از 50 درصد موارد با استافیلوکوک اورئوس کلنیزه شده اند.حتی با وجود استفاده از تکنیکهای ضدعفونی کننده جدید و پرو فیلاکسی آنتی بیوتیکی - کلنیزاسیون با استافیلوکوک اورئوس بزرگترین خطر در عفونتهای زخم است. تحقیقات انجام شده نشان داده اند که میزان عفونت در جراحی قلب برای ناقلین 8 درصد و در افراد غیر ناقل 1/1 درصد است. اگرچه روشهای جدید ضد عفونی می توانند موجب کاهش میکروفلورای پوست شوند اما باعث حذف کامل آنها نمی شوند. زیرا حدود 20 درصد از باکتریهای پوست در زوائد آن مانند فولیکولهای مو و غدد سباسه لوکالیزه می شوند و بعلت اینکه در مکانهای زیر سطح پوست مقیم هستند با مواد ضد عفونی کننده از بین نمی روند. حتی در جراحی های مناطق تمیز خطر عفونتهای پس از جراحی 5-1 درصد تخمین زده می شود.بعنوان مثال عفونتهای زخم حاصل از جراحی های ارتوپدی به نسبت پائین است (8/6-2درصد) و اغلب منبع آلودگی در خارج از بدن قرار دارد (آگزوژن). میزان آلودگی خارجی به میزان استفاده از روشهای کنترل و پیشگیری بستگی دارد مانند فیلتراسیون هوای محل جراحی – ضد عفونی پوست محل جراحی و استفاده از مواد ضد عفونی کننده مناسب. میزان عفونتهای جراحی در جراحی های مناطق آلوده (کثیف) 27 درصد تخمین زده می شود که بعلت کثرت میکروبهای اندوژن در محل جراحی است. بعنوان مثال در جراحی های روده بزرگ و سر و گردن که احتمال آلودگی با باکتری های آندوژن وجود دارد احتمال ابتلا به عفونتهای زخم بالاست. به جز جراحی های مناطق تمیز عفونتهای زخم اغلب عامل پلی میکروبیال (چند میکروبی) دارند که شامل آلودگی با میکروارگانیسم های هوازی و بی هوازی است.