به کودکان محبت بدون قید و شرط نثار کنید

عشق، امنیت و پذیرش باید در قلب افراد خانواده باشد.کودکان نیاز دارند تا مطمئن شوند که عشق شما بستگی به اعمال آنها ندارد. اشتباهات و شکست ها را باید انتظار داشت و پذیرفت. اعتماد در خانه ای رشد می کند که مملو از محبت و توجه بی قید و شرط باشد.

اعتماد و عزت نفس کودکان راپرورش دهید

آنها را تحسین کنید

تشویق کودکان به برداشتن اولین قدم ها و یا ترغیب توانایی آنها برای یادگیری یک بازی جدید به بچه ها کمک می کند تا برای کشف و آموختن در باره محیط شان تمایل پیدا کنند. بگذارید کودکان در محیطی امن، که صدمه ای به آنها وارد نشود، بازی کنند و چیزهایی کشف نمایند. گاهگاهی با لبخند زدن و صحبت کردن به آنها اطمینان ببخشید. در فعالیت آنها شرکت داشته باشید. توجه شما در به وجود آوردن اعتماد به نفس و عزت نفس آنها مؤثر می باشد.

اهداف معقول تعیین نمایید

بچه های کوچک نیاز به اهداف واقع بینانه دارند که آرزوهای آنها را با توانایی هایشان مطابقت دهد. بچه های بزرگ تر با کمک شما می توانند فعالیت هایی را انتخاب نمایند که توانایی های آنها را آزموده و اعتماد به نفس شان را زیاد نماید.

صادق باشید

شکست هایتان را از کودکان پنهان نکنید. برای آنها مهم است که بدانند همه ما اشتباه می کنیم. این مسئله بسیار اطمینان بخش است که بدانند بزرگ ترها بی نقص نیستند.

از اظهار نظرهای کنایه آمیز پرهیز کنید

اگر بچه ای در یک بازی می بازد یا از امتحانی رد می شود، توجه کنید که احساس او در باره این موقعیت چیست. کودکان ممکن است مأیوس شده و نیاز به گفتگویی تحرک بخش داشته باشند. بعدا وقتی آمادگی داشتند با آنها گفتگو کرده و به آنها اطمینان خاطر ببخشید.

بچه ها را تشویق کنید که نه تنها تمام تقلای خود را به کار گیرند و کار را به بهترین وجه انجام دهند بلکه از پیشرفت کار نیز لذت ببرند. فعالیت های جدیدی را که به کودکان کارهای گروهی، اعتماد به نفس و مهارت های تازه را آموزش می دهد امتحان کنید.

برای بازی وقت بگذارید

بچه ها را به بازی کردن تشویق کنید

برای بچه ها بازی فقط سرگرمی است. زنگ تفریح برای رشد آنان به اندازه غذا و مراقبت مهم است. زنگ تفریح به کودکان کمک می کند تا خلاق بوده، مهارت های حل مشکلات را بیاموزند و کنترل شخصی را یاد بگیرند. بازی های سخت که شامل دویدن و فریاد زدن می باشند نه فقط تفریح هستند، بلکه به بچه ها کمک می کنند تا از نظر جسمی و روانی سالم باشند.

کودکان به همبازی نیاز دارند

بعضی وقت ها برای بچه ها مهم است که زمانی را با همسن و سالان خود بگذرانند. از طریق بازی با دیگران کودکان توانایی ها و ضعف های خود را کشف می کنند و یاد می گیرند که با دیگران کنار بیایند. برای بچه ها برنامه مناسب از طریق همسایه ها، گروههای اجتماعی محلی، مدارس، پارک محل خود در نظر بگیرید.

والدین می توانند همبازی های خوبی باشند

در شادی او شریک شوید! نقاشی کردن و مانند آن با کودک فرصت خوبی را برای شما فراهم می کند تا با او در محیطی آرام به گفتگو بنشینید.

بازی برای شادی

برنده شدن به اندازه شرکت کردن و لذت بردن از فعالیت ها مهم نیست. یکی از مهم ترین سؤالاتی که از بچه ها می پرسید باید این باشد که: «لذت بردی؟» نه «برنده شدی؟»

در جامعه هدف گرای ما فقط موفقیت و برنده شدن مورد توجه قرار می گیرد. این طرز تلقی می تواند برای کودکانی که با فعالیت های جدید می آموزند و تجربه می کنند مأیوس کننده باشد. برای بچه ها شرکت کردن و لذت بردن مهم می باشد.

استفاده از تلویزیون

سعی کنید از تلویزیون به عنوان پرستار کودک استفاده نکنید. برای کودکان برنامه های خاصی را از تلویزیون انتخاب کنید. بعضی برنامه ها علاوه بر سرگرم کنندگی آموزنده نیز می باشند.

مدرسه باید نشاط انگیز باشد

شروع مدرسه رویدادی بزرگ برای بچه ها است. «مدرسه بازی» می تواند روشی مثبت برای دادن برداشتی کلی از زندگی در مدرسه به آنها باشد. سعی کنید آنها را در یک مهد کودک یا محیطی نظیر آن ثبت نام کنید تا فرصت با کودکان دیگر بودن و دوست پیدا کردن را برایشان فراهم آورید. کودکان می توانند اصول اولیه آموزشی، تصمیم گرفتن و با مشکلات کنار آمدن را بیاموزند.

راهنمایی مناسب و انضباط آموزنده فراهم نمایید

کودکان برای کشف و پیشبرد مهارت های جدید و عدم وابستگی نیاز به فرصت دارند در ضمن باید بیاموزند که رفتارهای خاصی غیر قابل پذیرش بوده و آنها باید مسئول نتایج اعمال خود باشند.

کودکان به عنوان عضوی از خانواده باید از قوانین واحد خانواده پیروی کنند. به آنها راهنمایی ها و انضباطی عرضه کنید که مناسب و دایمی باشند. بچه ها این مهارت های اجتماعی را با خود به مدرسه و در نهایت به محیط کار می برند.

پیشنهادهایی برای راهنمایی و ایجاد انضباط

ـ محکم باشید؛ اما مهربان و واقع بین در انتظارات خود. بالندگی کودکان بستگی به محبت و تشویق شما دارد.

ـ مثال خوبی باشید؛ نمی توانید از فرزند خود انتظار خویشتن داری و خودداری داشته باشید در حالی که خود این گونه رفتار نمی کنید.

ـ از رفتار کودک انتقاد کنید نه خودِ او؛ به جای اینکه بگویید «تو دختر یا پسر بدی هستی» بهتر است بگویید «کاری که انجام دادی بد بود».

ـ از غر زدن، تهدید کردن و رشوه دادن خودداری کنید؛ بچه ها یاد می گیرند که نق زدن ها را ندیده بگیرند. تهدید کردن و رشوه دادن نیز مؤثر نیست.

به بچه ها دلایل اینکه چرا آنها را به انضباط عادت می دهید و نتایج نهایی اعمال آنها چه خواهد بود را شرح دهید.

ـ در باره احساسات خود با آنها صحبت کنید؛ همه ما گاهگاهی عصبانی می شویم. اگر شما «از کوره در رفتید»، در باره آنچه اتفاق افتاده بود با او صحبت کنید و دلیل عصبانیت خود را با او در میان بگذارید. اگر کار شما اشتباه بود، از او معذرت بخواهید.

به خاطر داشته باشید هدف، کنترل کودک نیست، بلکه کمک به او برای یادگیری خویشتن داری می باشد.

خانه ای امن و مطمئن آماده کنید

گاهی ترسیدن برای کودک مفید می باشد. هر کسی در زمانی از زندگی خود از چیزی می ترسد. ترس و اضطراب نتیجه تجاربی است که آنها را درک نمی کنیم. اگر فرزندان شما ترس هایی دارند که از بین نمی روند و رفتار آنها را تحت تأثیر قرار می دهد، اولین اقدام شما باید این باشد که

ببینید چه چیز آنها را می ترساند. محبت بورزید، صبور باشید و به آنها اطمینان خاطر ببخشید، نه اینکه انتقاد کنید. به یاد داشته باشید که ترس ممکن است برای بچه ها واقعی باشد.

علایم ترس

ادا و اصول های عصبی، خجالت، کناره گیری و رفتار پرخاشگرانه ممکن است علایم ترس های بچه ها باشد. تغییر در خوردن و خوابیدن طبیعی ممکن است نشان دهنده ترسی بیمارگونه باشد.

کودکانی که خود را به بیماری می زنند و یا همیشه اضطراب دارند، ممکن است مشکلاتی داشته و نیاز به توجه دارند.

ترس از مدرسه می تواند بعد از یک رویداد تنش زا نظیر رفتن به منزل جدید، تغییر مدرسه و یا بعد از حادثه ای در مدرسه اتفاق افتد.

بچه ها معمولاً بعد از مدتی در خانه ماندن به علت تعطیلات و یا بیماری دوست ندارند به مدرسه برگردند.

چه موقعی نیاز به کمک هست

پدر و مادر و افراد خانواده معمولاً اولین کسانی هستند که متوجه می شوند کودک مشکلاتی از نظر احساسی و رفتار دارد. مشاهدات شما به اضافه مشاهدات معلمان و سایر مراقبان باعث می شود تا شما در جستجوی کمک برای فرزندتان باشید. اگر نسبت به مشکلی مظنون هستید و یا سؤالی دارید با متخصص کودکان مشورت کرده و یا با متخصص سلامت روان تماس بگیرید.

علایم هشداردهنده اختلالات روحی یا احساسی کودک

علایم زیر ممکن است نشان دهنده نیاز به ارزیابی و کمک تخصصی باشد:

* کوتاهی در انجام تکالیف مدرسه؛

* نمره های کم علی رغم کوشش زیاد؛

* اضطراب و نگرانی دایمی؛

* امتناع مکرر از رفتن به مدرسه یا شرکت در فعالیت بچه ها؛

* بیش فعالی یا بیقراری؛

* کابوس های دایمی شبانه؛

* پرخاشگری و ناآرامی دایمی؛

* کج خُلقی همیشگی؛

* افسردگی، غم، زودرنجی.

سلامت روحی و جسمی فرزند شما هر دو مهم هستند

نیازهای اولیه برای سلامت جسمی کودک:

ـ غذاهای مغذی؛

ـ خواب و سرپناه کافی؛

ـ ورزش؛

ـ مصونیت ها؛

ـ محیط زندگی سالم؛

نیازهای اولیه سلامت روحی کودک:

ـ خانواده بامحبت و حامی؛

ـ فرصت برای صحبت کردن با خانواده؛

ـ فرصت برای بازی با کودکان دیگر؛

ـ امنیت و آرامش؛

ـ راهنمایی و انضباط مناسب.